ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ (The Help) (146’)
Σκηνοθεσία: Tate Taylor
Πρωταγωνιστούν: Emma Stone,Viola Davis,Octavia Spencer
Ρίσκο, ελπίδα, τσουχτερή ειρωνεία, ρατσισμός,
πόνος, ευγένεια ψυχής, αλήθεια, στερεότυπα, μίσος, πονηριά, κλάμα και γέλιο
είναι μερικά μόνο από τα συστατικά της επιτυχίας της καινούργιας ταινίας του Tate Taylor «Υπηρέτριες». Τρεις πολύ διαφορετικές
γυναίκες που μοιράζονται τα ίδια ιδανικά ενωμένες καταφέρνουν να αλλάξουν το status quo της πολιτείας του Μισισίπι το 1960.
Η Ευγενία
Σκίτερ (Emma Stone) απόφοιτος κολλεγίου και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών είναι αποφασισμένη να γίνει δημοσιογράφος, παρά
την αντίθεση της μητέρας και των πλούσιων φίλων της. Πιάνει δουλειά σε μια
εφημερίδα γράφοντας την στήλη με συμβουλές για καθάρισμα και μην έχοντας ιδέα
τι να γράψει ρωτά την υπηρέτρια μιας φίλης, την Έιμπελιν (Viola Davis). Ύστερα από μερικές συναντήσεις η Σκίτερ της ζητά να μιλήσει
για τις εμπειρίες της στα σπίτια των λευκών με σκοπό στη συνέχεια να εκδώσει
ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινές ιστορίες υπηρετριών. Αν και σε πρώτη φάση η Έιμπελιν αρνείται, φοβούμενη την μανία των
λευκών απέναντι στην φυλή της, τελικά αλλάζει γνώμη, βρίσκει και άλλες
καλοθελήτριες, μια από τις οποίες είναι και η αγαπημένη μου Μίνι (Octavia Spencer) και βοηθά την Σκίτερ να γράψει ένα βιβλίο που θα
αποτελέσει τελικά τον καταλύτη της αλλαγής.
Δυστυχώς το
1960 οι μαύρες υπηρέτριες έπεφταν θύματα κακομεταχείρισης κάθε μέρα. Δεν είχαν
δικαιώματα, τους απαγορευόταν να ακουμπούν τους λευκούς ή να μοιράζονται την
τουαλέτα του σπιτιού και ήταν υποχρεωμένες να μεγαλώνουν τα παιδιά, να
μαγειρεύουν και να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις χαμαλοδουλειές. Την ίδια
στιγμή που όλος αυτός ο ρατσισμός παρουσιάζεται στην οθόνη το περίεργα όμορφο
σ’αυτήν την ταινία είναι η αρχοντιά των
υπηρετριών, που με στωική ευγένεια και μεγαλείο ψυχής κατάπιναν
τις προσβολές τη μία μετά την άλλη και έσκυβαν το κεφάλι.
Ευτυχώς οι απολαυστικές Έιμπελιν και Μίνι προσθέτουν
μια γλυκόπικρη νότα στην αθλιότητα της εποχής εκείνης, δίνοντας παράλληλα ρεσιτάλ
ερμηνείας, με την πρώτη να φλερτάρει έντονα με το όσκαρ δεύτερου γυναικείου
ρόλου πριν καν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες. Το έργο περιστρέφεται κυρίως γύρω
από τις ζωές τους, με την Έιμπελιν να είναι η «ήρεμη
δύναμη», μια μεσήλικη ευγενική κυρία που δεν περνά μέρα δίχως να σκεφτεί το γιο
που έχασε. Ένα γιο που δεν μεγάλωσε η ίδια αφού έλειπε από το σπίτι επειδή
έπρεπε να φροντίζει ξένα παιδιά. Όταν με δάκρυα στα μάτια αποφασίζει να
διηγηθεί τον θάνατο του γιού της στην Σκίτερ έρχεται η πρώτη γροθιά στο στομάχι
για τον θεατή και ταυτόχρονα η αποθέωση της Viola Davis που αποδεικνύει
περίτρανα γιατί τόσος ντόρος γύρω από το όνομά της. Η Μίνι από την άλλη δεν
κλαίει ποτέ, αντιμιλάει παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλει για να
κρατηθεί και καταφέρνει να βρεθεί στο δρόμο. Εντούτοις, αποδεικνύεται μια
ξεχωριστή γυναίκα που ακόμα και στην
απόλυση έχει απάντηση, η Μίνι γυρνάει πίσω και παίρνει εκδίκηση. Όπως είναι
φυσικό αυτό που έκανε στην υπερβολικά ρατσίστρια πρώην κυρία της Χίλι(Bryce Dallas Howard )είναι η
πιο ξεκαρδιστική σκηνή όλου του έργου.
Επίσης
η δακρύβρεχτη σκηνή με την μητέρα της Σκίτερ (Allison
Janney ) να διώχνει την ηλικιωμένη υπηρέτρια τους υπό την
πίεση των φίλων της με συγκλόνισε. Πράγματι φαινόταν στο βλέμμα της μητέρας ότι
το μετανιώνει την στιγμή που το κάνει, ωστόσο σκύβει και αυτή το κεφάλι, όπως ακριβώς
κάνουν οι μαύρες, απέναντι στις επιταγές των καιρών. Βλέπουμε ξεκάθαρα δηλαδή
ότι δεν καταπιέζονταν μόνο οι μαύροι αλλά
η ελίτ της εξουσίας με άγραφους νόμους επέβαλε τη θέληση της και στους
λευκούς. Για καλή μας τύχη η κάθαρση δεν
αργεί αφού λίγο πριν το τέλος η ίδια παραδέχεται στην κόρη της ότι την θαυμάζει
για το βιβλίο που έγραψε κάνοντάς μας να συγκινηθούμε σχεδόν όσο και με «το
ημερολόγιο».
Αν
και το σενάριο είναι βασισμένο στο best-seller μυθιστόρημα της Kathryn Stockett και δεν μπορούσαν να γίνουν δραματικές αλλαγές, το
μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε είναι
το βαρετό ψευτορομάντζο της Σκίτερ με τον Στιούαρτ (Chris Lowell). Με
άλλα λόγια είναι εντελώς περιττό και στην τελική έπρεπε ή να διανθιστεί για να
γίνει πιο ενδιαφέρον ή διαφορετικά να μην υπήρχε καθόλου. Αν αφήσω αυτό στην
άκρη, το σενάριο αν και δεν είναι ευρηματικό ή προκλητικό, είναι άρτια δεμένο
και πετυχαίνει έτσι να μην κουράζει δεδομένου ότι η ταινία κρατά σχεδόν δυόμιση
ώρες. Ακόμη το έργο είναι γυρισμένο σε ρεαλιστικά, έντονα και φωτεινά χρώματα,
ιδιαίτερα ευχάριστα για το μάτι και τονωτικά για την διάθεση.
Τελειώνοντας θα πρέπει πρώτα απ’όλα να πω ότι
θαύμασα την Viola Davis για την τέλεια αποτύπωση των συναισθημάτων
στο πρόσωπό της. Μετά να μην ξεχάσω να επαινέσω την Octavia
Spencer για την ζωντάνια της, τις κινήσεις
της και τις απίστευτες εκφράσεις της. Και τέλος οφείλω να παραδεχτώ ότι η Emma Stone πραγματικά με εντυπωσίασε γιατί δεν μας έχει συνηθίσει
σε τέτοιες ερμηνείες.
Άριστες
ερμηνείες, δυνατό σενάριο, σίγουρη υποψηφιότητα για όσκαρ, ακόμη και αν είσαι ο
τύπος της περιπέτειας και του θρίλερ σκέψου καλά πριν απορρίψεις την
συγκεκριμένη!
Categories:
Kριτικές Ταινιών
