Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου (118')
Είδος: Δράμα
Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο
Σενάριο: Πάολο Σορεντίνο
Πρωταγωνιστούν: 
Σον Πεν, Ιβ Χιούσον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τζουντ Χιρς



Η υπόθεση:

Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο, ο οποίος απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Κανών το 2008 με την ταινία Il Divo, επιστρέφει με το πολυαναμενόμενο αγγλόφωνο ντεμπούτο του και συνεργάζεται με τον δύο φορές βραβευμένο με Όσκαρ Σον Πεν. Συμπρωταγωνιστούν η βραβευμένη με Όσκαρ Φράνσις ΜακΝτόρμαντ (“Fargo”) και ο υποψήφιος για Όσκαρ Τζουντ Χιρς (“Συνηθισμένοι Άνθρωποι”). Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 64ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Κανών και κατέκτησε το Μεγάλο Οικουμενικό Βραβείο.   Ο Cheyenne είναι ένας πρώην ροκ σταρ. Στην ηλικία των πενήντα ντύνεται ακόμα “Goth” και ζει στο Δουβλίνο από τα δικαιώματα των τραγουδιών του. Ο θάνατος του πατέρα του, με τον οποίο δεν μιλούσαν, τον φέρνει πίσω στην Νέα Υόρκη. Ανακαλύπτει πως ο πατέρας του είχε μια εμμονή: να πάρει εκδίκηση για έναν εξευτελισμό που είχε υποστεί. Ο Cheyenne αποφασίζει να συνεχίσει από το σημείο όπου είχε φτάσει ο πατέρας του, ξεκινώντας ένα ταξίδι σε ολόκληρη την Αμερική.

Η γνώμη μας:
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο, διάσημος για την βραβευμένη ταινία του “Il Divo” στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών το 2008, επιστρέφει με μια διαφορετική ταινία, έχοντας για πρωταγωνιστή τον απίθανο όπως πάντα, Σον Πεν.

Ο Σεγιέν (Σον Πεν) είναι ένας ξεχασμένος ροκ σταρ της δεκαετίας του 80, που μετά από την αυτοκτονία δύο οπαδών του, αυτοεξορίστηκε στην έπαυλή του στην Ιρλανδία και δεν ξαναασχολήθηκε με την μουσική. Μετά τον θάνατο του εβραίου πατέρα του, ξαναγυρίζει στην Νέα Υόρκη για να βρει τον Γερμανό ναζί, που τον βασάνιζε τα χρόνια του Ολοκαυτώματος. Ο πατέρας του έψαχνε να τον βρει σε όλη του την ζωή, αλλά πέθανε πριν τα καταφέρει και έτσι ο Σεγιέν ταξιδεύει μέχρι την Γιούτα για να τον βρει και να πάρει εκδίκηση.

Ο Σον Πεν, βραβευμένος με δύο όσκαρ, είναι πάντα τόσο σοβαρός ακόμα και όταν υποδύεται έναν χαρακτήρα σαν τον Σεγιέν. Μια περίεργη φυσιογνωμία που είναι σαν να ζωντάνεψε από κόμικ και ξαφνικά ο γκαφατζής ήρωας πάει να πολεμήσει τον κακό. Ο Σεγιέν μοιάζει με τον Ozzy Osboune, αλλά στην ουσία είναι βασισμένος στον Robert Smith, τραγουδιστή των Cure. Είναι ένας πενηντάχρονος που έχει ξεχάσει πώς να ζει και φέρεται σαν μικρό παιδί, αφελής και απόλυτα ειλικρινής με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Γνωρίζει ότι έχει κατάθλιψη και έχει βαρεθεί την ζωή του, παρόλα αυτά φέρεται τέλεια στην γυναίκα του (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) και στην φίλη του (Ιβ Χιούσον).

Στην ταινία εμφανίζεται και ο David Byrne, τραγουδιστής του συγκροτήματος “Talking Heads”, τραγουδώντας και παριστάνοντας τον εαυτό του ως φίλος του Σεγιέν. Όλα τα μουσικά χαλιά της ταινίας είναι μερικές από τις πιο αξέχαστες μελωδίες του, συμπεριλαμβανομένου και του ομότιτλου τραγουδιού που έδωσε το όνομα στην ταινία. Επίσης η σκηνοθεσία και τα έντονα χρώματα του έργου, μας κάνουν να νομίζουμε ότι βλέπουμε ένα μεγάλο καλοφτιαγμένο βίντεο κλιπ.

Το “This must be the place” μπορεί να μην είναι η πιο ενδιαφέρουσα ταινία που έγινε ποτέ, αλλά είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη μεταφορά της κατάθλιψης στην μεγάλη οθόνη. Αν δεν ενδιαφέρεστε για φεστιβαλικές ταινίες είναι πολύ πιθανό να σας φανεί βαρετή, αν πάλι λατρεύετε τον Σον Πεν δεν πρέπει να χάσετε αυτήν την ταινία.

Enhanced by Zemanta