Κριτική: "Άθικτοι" ☆☆☆☆☆

Posted by Greek Movie Jar

Μια πανέξυπνη κωμωδία με έναν τετραπληγικό αριστοκράτη και έναν Νέγρο βοηθό που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. 

Η ιστορία πραγματεύεται την ζωή ενός πλούσιου παριζιάνου του Φιλίπ (Φρανσουά Κλουζέ), ο οποίος μετά από ένα τρομερό ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς, έχει έλεγχο των κινήσεών του μόνο από τον λαιμό και πάνω. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται εικοσιτετράωρη φροντίδα από κάποιο εκπαιδευμένο άτομο, αλλά κανένας δεν καταφέρνει να εργαστεί εκεί παραπάνω από μία εβδομάδα. Σε μία από τις συνεντεύξεις για την εύρεση του κατάλληλου υποψήφιου εμφανίζεται ο Ντρίς (Ομάρ Σι), ο οποίος πήγε μόνο και μόνο για να του υπογράψουν ένα χαρτί ανεργίας αναφέροντας ότι παρευρέθηκε στην συνέντευξη, ούτως ώστε να συνεχίσει να πληρώνεται από το ταμείο. 

Φυσικά ο Φιλίπ ξεχώρισε τον Ντρις από τους άλλους γιατί δεν έδειξε να τον λυπάται που βρίσκεται στην αναπηρική καρέκλα και τον προσέλαβε αμέσως. Όσο διαφορετικοί είναι οι δύο αυτοί χαρακτήρες τόσο καλή χημεία έχουν μεταξύ τους. Ο ένας ειρωνεύεται και μειώνει συνεχώς τον άλλο κι όμως μια δυνατή φιλία γεννιέται και ένας τρομερός δεσμός τους ενώνει. Ο δισεκατομμυριούχος Φιλίπ στηρίζεται 100% πάνω σε έναν πρόσφατα αποφυλακισμένο, φτωχό, ανεύθυνο, νεαρό και εκείνος με την σειρά του τον προσέχει περισσότερο από όλους.

Ο Φρανσουά Κλουζέ υποδύεται με ιδιαίτερη μαεστρία τον πολύ απαιτητικό ρόλο του Φιλίπ, που όντας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι αναγκάζεται να δείχνει όλα τα συναισθήματά του αποκλειστικά με τις εκφράσεις του προσώπου του.  Οι κινήσεις του σώματος είναι ένα από τα μεγαλύτερα «εργαλεία» στο τσεπάκι κάθε ηθοποιού κ όμως απογυμνωμένος από όλα τα μέλη του σώματός του, εξαιρουμένου του κεφαλιού, ο Κλουζέ παραδίδει μαθήματα ερμηνείας στο αριστούργημα του Τολεντανό.

Για τον Ομάρ Σι ένα πράγμα έχω να πω: Ε-ξαι-ρε-τι-κός. Και όπως φαίνεται οι Γάλλοι κριτές με ενστερνίζονται, αφού πριν από έναν μήνα τον βράβευσαν με το βραβείο «César» (ισότιμο με το Oscar στην Γαλλία) καλύτερου πρώτου ανδρικού ρόλου. Να σημειωθεί εδώ ότι είναι ο πρώτος μαύρος ηθοποιός από το 1976 που ξεκίνησαν τα «César», ο οποίος κερδίζει το συγκεκριμένο βραβείο και ότι η ταινία είναι από τις μετρημένες στα δάχτυλα γαλλικές ταινίες που προβάλλονται στις ΗΠΑ.

Το σενάριο όσο εύκολο και αν είναι να το μαντέψει κανείς, (δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι γίνονται κολλητοί), έχει τόσο ενδιαφέρουσες καταστάσεις, τόσο γλυκόπικρη ατμόσφαιρα και τόσο ευφάνταστες ατάκες, που κανείς δεν θα μπορέσει να του αντισταθεί. Βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην προσβολή και την αγάπη, πραγματοποιώντας κάτι το μοναδικό∙ πρώτη φορά βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη να παρουσιάζεται η ιστορία ενός τετραπληγικού, δίχως κλαψιάρικη επίκληση στο συναίσθημα ή εστίαση της προσοχής στον πόνο και την θλίψη. Εδώ αντίθετα παρουσιάζονται όλα απροκάλυπτα ρεαλιστικά και παρόλο που ο θεατής θα συγκινηθεί θα γελάσει ταυτόχρονα. 

Και το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι η ιστορία αυτή είναι αληθινή και αυτό σου φτάνει για να σε κάνει χαρούμενο.
Categories: