Posted on Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Ο Δρόμος του χρήματος (117')

Σκηνοθεσία: J.C. Chandor
Σενάριο: J.C. Chandor
Πρωταγωνιστούν: Zachary Quinto, Stanley Tucci, Kevin Spacey




Η Yπόθεση:

24 δραματικές ώρες σε έναν αμερικανικό επενδυτικό κολοσσό στις αρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το 2008. Ένας νέος οικονομικός αναλυτής, υπάλληλος μιας αμερικάνικης εταιρίας επενδύσεων ανακαλύπτει ένα λάθος στην θεμελιώδη εξίσωση του συστήματος οι επιπτώσεις του οποίου απειλούν με κατάρρευση όχι μόνο την εταιρία αλλά και ολόκληρο το οικονομικό σύστημα του δυτικού κόσμου. Τα ανώτερα στελέχη της εταιρίας συνέρχονται με σκοπό να λάβουν αποφάσεις με οικονομικό αλλά και ηθικό αντίκτυπο στις ζωές τους.

 Η γνώμη μας:
Το πρωτόλειο του Chandor κάνει σκόνη το πρόσφατο "Wall Street: Money Never Sleeps".
Το πρόβλημα ξεδιπλώνεται έξυπνα προκαλώντας αγωνία και ο ρεαλισμός είναι σοκαριστικός. Οι ήρωες πρέπει μέσα σε 24 ώρες να πάρουν αποφάσεις που θα κρίνουν την οικονομική καταστροφή όλων των συνεργατών τους, κάτι διόλου εύκολο για άτομα με ηθικές αξίες. Ο Σαμ (Kevin Spacey) δεν επιθυμεί να ξεγελάσει τους πελάτες του, πιέζεται όμως από τον υποκριτή ανώτερό του Τζάρεντ ( Simon Baker) και βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ιδανικά του. Ταυτόχρονα ο Γουίλ(Paul Bettany), ο Σεθ (Penn Bangley) και ο Πίτερ (Zachary Quinto) είναι υπάλληλοι του Σαμ και θα κάνουν ότι αποφασίσει αυτός, ρισκάροντας για χάρη του την καριέρα τους. Τέλος, η σκληρή και υπεροπτική Σάρα (Demi Moore) είναι έρμαιο στα χέρια του δισεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη της εταιρείας Τζον (Jeremy Irons) και καταλήγει ο αποδιοπομπαίος τράγος της υπόθεσης. 

Αληθινές καταστάσεις, τρομερά δουλεμένοι χαρακτήρες, περίεργα αλλά πρωτότυπα πλάνα και δυνατό σενάριο. Το "Margin Call" είναι μια ταινία που σίγουρα θα συζητηθεί και ο J.C. Chandor μετά από μια τέτοια πρώτη απόπειρα, μας έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό να περιμένουμε την επόμενη του ταινία.

Read More
Posted on

Mission: Impossible - Ghost Protocol (113')

Επικίνδυνη Αποστολή Πρωτόκολλο Φάντασμα

Σκηνοθεσία: Brad Bird

Σενάριο: Josh Appelbaum, André Nemec

Πρωταγωνιστούν:Tom Cruise, Jeremy Renner and Simon Pegg

Έχοντας κατηγορηθεί για μια βομβιστική, τρομοκρατική επίθεση στο Κρεμλίνο, ο πράκτορας της IMF Ίθαν Χαντ και η ομάδα του αποκηρρύσονται με τον Πρόεδρο να θέτει σε εφαρμογή το Πρωτόκολλο Φάντασμα. Μη έχοντας πηγές ή όποια άλλη υποστήριξη ο Ίθαν πρέπει αφενός να αποκαταστήσει το όνομα της ομάδας του και αφετέρου να αποτρέψει μια νέα επίθεση. Έτσι, ο Ίθαν ξεκινά άλλη μια επικίνδυνη αποστολή έχοντας στο πλευρό του και κάποιους άλλους επικηρυγμένους από την IMF, των οποίων τα κίνητρα δεν είναι και τόσο αθώα ή προφανή.
Read More
Posted on

 

My Week With Merilyn (99')

 

Επτά Μέρες με τη Μέριλιν

Σκηνοθεσία: Simon Curtis
Σενάριο: Adrian Hodges, Colin Clark
Πρωταγωνιστούν:  Michelle Williams, Eddie Redmayne, Kenneth Branagh

Θέλοντας απεγνωσμένα να κερδίσει το σεβασμό του Χόλιγουντ και να την πάρουν στα σοβαρά, η θρυλική ηθοποιός ταξιδεύει στο Λονδίνο το 1956 για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία "Ο Πρίγκηψ και η Χορεύτρια", δίπλα στον Λόρενς Ολίβιε. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο του Κόλιν Κλαρκ , ο οποίος ήταν βοηθός του Ολίβιε την εποχή εκείνη, η ταινία εξερευνά μια πλευρά της Μονρόε που δεν έχουμε ξαναδεί.

Read More
Posted on Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
Είδος: Ρομαντική κομεντί
Σκηνοθεσία: Michel Hazanavicius
Σενάριο: Michel Hazanavicius
Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Bérénice Bejo

Υπόθεση:
Το 1927 στο Χόλιγουντ, ο γοητευτικός Ζορζ Βαλεντίν, ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες του βωβού κινηματογράφου, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η έλευση του ήχου θα σημάνει αναπόφευκτα το τέλος της καριέρας του. Την ίδια στιγμή, η Πέπι Μίλερ, μια όμορφη, όσο και φιλόδοξη στάρλετ, την οποία ο Βαλεντίν βοήθησε στα πρώτα της βήματα, θα αρπάξει την ευκαιρία να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, καθώς εντελώς αναπάντεχα θα βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας, ως μία από τις πλέον υποσχόμενες εκπροσώπους του ομιλούντος κινηματογράφου. Άραγε υπάρχει πλέον η δυνατότητα να διατηρηθεί μια ειλικρινής σχέση ανάμεσά τους...;

Η γνώμη μας

Ποιός θα φανταζόταν ότι η έκπληξη της φετινής χρονιάς θα ήταν μια βουβή ταινία; Κι όμως ο κατά τα άλλα αδιάφορος σκηνοθέτης Hazanavicius έφτιαξε μια ταινία βασισμένη στην κινηματογραφική βιομηχανία του 20 και έκανε την διαφορά!

Η ταινία πραγματεύεται την ζωή του Ζορζ Βαλεντίν (Jean Dujardin), ενός επιτυχημένου, "ψωνισμένου" σταρ του βουβού κινηματογράφου που "χτυπήθηκε" από το πέρασμα στον ομιλούντα κινηματογράφο. Αρνούμενος κατηγορηματικά να συμμετέχει σε ταινία με φωνή, κατέληξε να χρεοκοπήσει και να χάσει τα πάντα. Αυτό με τη σειρά του τον έκανε να αντιληφθεί ότι το χρήμα και η δόξα έρχονται και παρέρχονται και ότι αυτός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα πιόνι στα χέρια των παραγωγών. 

Η πρωταγωνίστρια Πέπι Μίλερ (Bérénice Bejo) από την άλλη, δεν ήταν τίποτα άλλο από μία κοινή θνητή που εκμεταλλευόμενη την τυχαία "στιγμή" της με τον Ζορζ μπροστά στα φλας της δημοσιότητας σκαρφάλωσε στην κορυφή του Χόλιγουντ. Κρυφά ερωτευμένη με τον Ζορζ λυπάται που όντας σταρ του ομιλούντα κινηματογράφου τον παραγκώνισε και προσπαθεί να τον φροντίσει τώρα που αυτή έχει την φήμη και τα λεφτά.

Η ταινία είναι γυρισμένη ακολουθώντας κατά γράμμα τις τότε τεχνικές, δηλαδή οι ηθοποιοί υπερβάλουν στους μορφασμούς και στο βλέμμα, τα πλάνα είναι ακριβώς όπως τότε, οι φακοί που χρησιμοποιήθηκαν είναι οι ίδιοι, ακόμα και το κάδρο είναι τετράγωνο. Επίσης έχει δοθεί τρομερά η ατμόσφαιρα της εποχής και αν δεν ξέρει κανείς τι βλέπει νομίζει πως παρακολουθεί ταινία του 30. 

Τέλος, ο σκηνοθέτης έρχεται να μας υπενθυμίσει πόσο διαχρονικό είναι το σινεμά, τολμώντας να φτιάξει μια ταινία χωρίς διαλόγους εν έτη 2011. Η απολαυστική και κατά κόρον χιουμοριστική μουσική που τυλίγει την ταινία σε όλη την διάρκεια από την μπάντα του Λουντοβίκ Μπουρς δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί, κάτι που ούτως ή άλλως είναι απίθανο, αφού υπάρχει το καταπληκτικό σκυλάκι του Βαλεντίν στην οθόνη. Παρόλα αυτά το επίτευγμά του έγκειται στο γεγονός ότι στην εποχή των εκωφαντικών special effects και στην καλπάζουσα αύξηση των ταινιών 3D, το "the Artist" είναι η αναμφισβήτητα η καλύτερη ταινία της χρονιάς και μιας που είναι ο καιρός των οσκαρ να πούμε ότι είναι και υποψήφια για 10 !


Enhanced by Zemanta
Read More
Posted on Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ (The Help) (146’)

Σκηνοθεσία: Tate Taylor

Πρωταγωνιστούν:  Emma Stone,Viola Davis,Octavia Spencer

To "The Help" η καλύτερη ταινία της χρονιάς με το Oscar δεύτερου γυναικείου ρόλου στο τσεπάκι.
Ρίσκο, ελπίδα, τσουχτερή ειρωνεία, ρατσισμός, πόνος, ευγένεια ψυχής, αλήθεια, στερεότυπα, μίσος, πονηριά, κλάμα και γέλιο είναι μερικά μόνο από τα συστατικά της επιτυχίας της καινούργιας ταινίας του Tate Taylor «Υπηρέτριες». Τρεις πολύ διαφορετικές γυναίκες που μοιράζονται τα ίδια ιδανικά ενωμένες  καταφέρνουν να αλλάξουν το status quo της πολιτείας του Μισισίπι το 1960.
Η Ευγενία Σκίτερ (Emma Stone) απόφοιτος κολλεγίου και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών είναι αποφασισμένη να γίνει δημοσιογράφος, παρά την αντίθεση της μητέρας και των πλούσιων φίλων της. Πιάνει δουλειά σε μια εφημερίδα γράφοντας την στήλη με συμβουλές για καθάρισμα και μην έχοντας ιδέα τι να γράψει ρωτά την υπηρέτρια μιας φίλης, την Έιμπελιν (Viola Davis). Ύστερα από μερικές συναντήσεις η Σκίτερ της ζητά να μιλήσει για τις εμπειρίες της στα σπίτια των λευκών με σκοπό στη συνέχεια να εκδώσει ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινές ιστορίες υπηρετριών. Αν και σε πρώτη φάση η Έιμπελιν αρνείται, φοβούμενη την μανία των λευκών απέναντι στην φυλή της, τελικά αλλάζει γνώμη, βρίσκει και άλλες καλοθελήτριες, μια από τις οποίες είναι και η αγαπημένη μου Μίνι (Octavia Spencer) και  βοηθά την Σκίτερ να γράψει ένα βιβλίο που θα αποτελέσει τελικά τον καταλύτη της αλλαγής. 
Δυστυχώς το 1960 οι μαύρες υπηρέτριες έπεφταν θύματα κακομεταχείρισης κάθε μέρα. Δεν είχαν δικαιώματα, τους απαγορευόταν να ακουμπούν τους λευκούς ή να μοιράζονται την τουαλέτα του σπιτιού και ήταν υποχρεωμένες να μεγαλώνουν τα παιδιά, να μαγειρεύουν και να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις χαμαλοδουλειές. Την ίδια στιγμή που όλος αυτός ο ρατσισμός παρουσιάζεται στην οθόνη το περίεργα όμορφο σ’αυτήν την ταινία είναι η αρχοντιά των υπηρετριών, που με στωική ευγένεια και μεγαλείο ψυχής κατάπιναν τις προσβολές τη μία μετά την άλλη και έσκυβαν το κεφάλι. 
Ευτυχώς οι απολαυστικές Έιμπελιν και Μίνι προσθέτουν μια γλυκόπικρη νότα στην αθλιότητα της εποχής εκείνης, δίνοντας παράλληλα ρεσιτάλ ερμηνείας, με την πρώτη να φλερτάρει έντονα με το όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου πριν καν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες. Το έργο περιστρέφεται κυρίως γύρω από τις ζωές τους, με την Έιμπελιν να είναι η «ήρεμη δύναμη», μια μεσήλικη ευγενική κυρία που δεν περνά μέρα δίχως να σκεφτεί το γιο που έχασε. Ένα γιο που δεν μεγάλωσε η ίδια αφού έλειπε από το σπίτι επειδή έπρεπε να φροντίζει ξένα παιδιά. Όταν με δάκρυα στα μάτια αποφασίζει να διηγηθεί τον θάνατο του γιού της στην Σκίτερ έρχεται η πρώτη γροθιά στο στομάχι για τον θεατή και ταυτόχρονα η αποθέωση της Viola Davis που αποδεικνύει περίτρανα γιατί τόσος ντόρος γύρω από το όνομά της. Η Μίνι από την άλλη δεν κλαίει ποτέ, αντιμιλάει παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλει για να κρατηθεί και καταφέρνει να βρεθεί στο δρόμο. Εντούτοις, αποδεικνύεται μια ξεχωριστή  γυναίκα που ακόμα και στην απόλυση έχει απάντηση, η Μίνι γυρνάει πίσω και παίρνει εκδίκηση. Όπως είναι φυσικό αυτό που έκανε στην υπερβολικά ρατσίστρια πρώην κυρία της Χίλι(Bryce Dallas Howard )είναι η πιο ξεκαρδιστική σκηνή όλου του έργου.
 Επίσης η δακρύβρεχτη σκηνή με την μητέρα της Σκίτερ (Allison Janney ) να διώχνει την ηλικιωμένη υπηρέτρια τους υπό την πίεση των φίλων της με συγκλόνισε. Πράγματι φαινόταν στο βλέμμα της μητέρας ότι το μετανιώνει την στιγμή που το κάνει, ωστόσο σκύβει και αυτή το κεφάλι, όπως ακριβώς κάνουν οι μαύρες, απέναντι στις επιταγές των καιρών. Βλέπουμε ξεκάθαρα δηλαδή ότι δεν καταπιέζονταν μόνο οι μαύροι αλλά  η ελίτ της εξουσίας με άγραφους νόμους επέβαλε τη θέληση της και στους λευκούς.  Για καλή μας τύχη η κάθαρση δεν αργεί αφού λίγο πριν το τέλος η ίδια παραδέχεται στην κόρη της ότι την θαυμάζει για το βιβλίο που έγραψε κάνοντάς μας να συγκινηθούμε σχεδόν όσο και με «το ημερολόγιο».
Αν και το σενάριο είναι βασισμένο στο best-seller μυθιστόρημα της Kathryn Stockett και δεν μπορούσαν να γίνουν δραματικές αλλαγές, το μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε είναι  το βαρετό ψευτορομάντζο της Σκίτερ με τον Στιούαρτ (Chris Lowell). Με άλλα λόγια είναι εντελώς περιττό και στην τελική έπρεπε ή να διανθιστεί για να γίνει πιο ενδιαφέρον ή διαφορετικά να μην υπήρχε καθόλου. Αν αφήσω αυτό στην άκρη, το σενάριο αν και δεν είναι ευρηματικό ή προκλητικό, είναι άρτια δεμένο και πετυχαίνει έτσι να μην κουράζει δεδομένου ότι η ταινία κρατά σχεδόν δυόμιση ώρες. Ακόμη το έργο είναι γυρισμένο σε ρεαλιστικά, έντονα και φωτεινά χρώματα, ιδιαίτερα ευχάριστα για το μάτι και τονωτικά για την διάθεση.

Τελειώνοντας θα πρέπει πρώτα απ’όλα να πω ότι θαύμασα την  Viola Davis  για την τέλεια αποτύπωση των συναισθημάτων στο πρόσωπό της. Μετά να μην ξεχάσω να επαινέσω την Octavia Spencer για την ζωντάνια της, τις κινήσεις της και τις απίστευτες εκφράσεις της. Και τέλος οφείλω να παραδεχτώ ότι η Emma Stone πραγματικά με εντυπωσίασε γιατί δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ερμηνείες. 
Άριστες ερμηνείες, δυνατό σενάριο, σίγουρη υποψηφιότητα για όσκαρ, ακόμη και αν είσαι ο τύπος της περιπέτειας και του θρίλερ σκέψου καλά πριν απορρίψεις την συγκεκριμένη!
Enhanced by Zemanta
Read More
Posted on Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

In Time (110’)
Σκηνοθεσία: Andrew Niccol
Πρωταγωνιστούν: Justin Timberlake, Olivia Wilde

O χρόνος είναι χρήμα!
Μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που καταφέρνει να συναρπάσει, καθώς μετατρέπει το γνωστό «ο χρόνος είναι χρήμα» σε κυριολεξία. Η ταινία έχει κάνει πραγματικότητα το όνειρο σχεδόν κάθε ανθρώπου: Αιώνια Ζωή!
Η ταινία εκτυλίσσεται στο μέλλον που το ανθρώπινο σώμα είναι προγραμματισμένο να φτάνει τα 25 χρόνια και μετά να μένει ίδιο. Ο άνθρωπος όμως δεν πεθαίνει, αφού από το κράτος του παραχωρείται αυτόματα ένας χρόνος επιπλέον ζωής, από εκεί και πέρα όμως για να ζήσει πρέπει να δουλεύει για να κερδίζει ώρες και λεπτά! Ο Γουίλ (Justin Timberlake) είναι ένας εργάτης στο γκέτο που κάθε μέρα δουλεύει για να προσθέσει λίγες ώρες στο «βιολογικό» του ρολόι. Λανθασμένα κατηγορείται για το φόνο ενός μεγιστάνα και κρύβεται από τον φύλακα του χρόνου Ρέιμοντ, που είναι ο αρχηγός της αστυνομίας του μέλλοντος. Τότε αποφασίζει να γίνει ένας σύγχρονος Ρομπέν των δασών και να δώσει στους φτωχούς περισσότερο χρόνο ζωής, αλλάζοντας το κατεστημένο που ήθελε απομονωμένους τους εργάτες από τους πλούσιους, οι οποίοι είχαν αιώνες ζωής στα χέρια τους. Η πρωταγωνίστρια Σίλβια (Amanda Seyfried) είναι η κόρη ενός εκατομμυριούχου, που ερωτεύεται τον Γουίλ και τον βοηθάει να κλέψει τον χρόνο των πλουσίων για να πετύχει το σχέδιό του.
Αυτή η ταινία δεν σε κερδίζει μόνο με το πρωτότυπο σενάριο της, κάτι που όλοι άλλωστε περιμένουμε από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Andrew Niccol, διάσημο για της ταινίες του «Gattaca» και «The Truman Show» αλλά και με τα εκπληκτικά σπέσιαλ εφέ που έχουν χρησιμοποιηθεί, όπως το ενσωματωμένο ρολόι στον καρπό κάθε ανθρώπου. Ακόμη έχει πολύ ενδιαφέροντα πλάνα και η ταινία είναι έξυπνα γυρισμένη σε τόνους του γκρι και του μπλε δίνοντας έτσι την ξένη και αφιλόξενη ατμόσφαιρα του μέλλοντος. Επίσης, από τότε που βγήκε το «Eagle Eye» είχαμε να δούμε τόσο έντονες σκηνές δράσης σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η αγωνία λοιπόν είναι εγγυημένη, καθώς ο χρόνος μετράει αντίστροφα και ανά πάσα στιγμή η ζωή του πρωταγωνιστή μπορεί να τερματιστεί.
Στο παρελθόν έχουν βγει και άλλες ταινίες με παρόμοιο concept, που δείχνουν δηλαδή το μέλλον και σε τι άθλια κατάσταση θα βρίσκονται οι φτωχοί. Το εντελώς εξωπραγματικό εδώ είναι ότι ενώ οι θάνατοι είναι κάτι παραπάνω από συχνοί, δεν υπάρχει καθόλου αίμα, σε αντίθεση ας πούμε με το «Repomen» που δείχνει ανθρώπους με τεχνητά μέλη να πεθαίνουν μέσα στα αίματα επειδή δεν έχουν λεφτά να τα κρατήσουν. Επίσης περίεργο είναι το ότι παρόλο που ο σκηνοθέτης περνάει κλασικά και πολυειπωμένα μηνύματα όπως το να ζούμε την κάθε μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο, τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία, ο θάνατός σου η ζωή μου και τα λοιπά, δεν κουράζει γιατί τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα μέσα από τις δυνατές καταστάσεις.
Τέλος, αν κάποιος βλέπει αμερικανικές σειρές τότε αυτή θα είναι αναμφισβήτητα μία απ’ τις αγαπημένες του ταινίες. Ο κολλητός φίλος του Γουίλ, Μπόρελ είναι ο γνωστός σε όλους Λέοναρντ από το “Big Bang Theory” , Johnny Galecki, η μητέρα του Γουίλ, Ρέιτσελ είναι η «Thirteen» από το «House», Olivia Wilde και ο μεγιστάνας Χένρι που εμφανίζεται στην αρχή είναι ο πρωταγωνιστής της σειράς «White Collar», Matt Bomer. Όσο για τον Τζάστιν που είναι γνωστός για την μουσική του καριέρα έχει καταφέρει για πρώτη φορά να τον συνηθίζει ο θεατής ως ηθοποιό.

Enhanced by Zemanta
Read More